santiagoloesje

Sufitrail 24-05-22.

De dag dat we naar huis vliegen. Jammer maar met een hart vol met herinneringen. En hoop volgend jaar de route te vervolgen. 6.00 opgestaan en om 8.00 in de eetzaal op de vierde etage, het dak terras. Met een mooi uitzicht over KONYA. Een zeer uitgebreide ontbijt. Je kijkt je ogen uit wat je kan eten. Een kont van het stokbrood in de tooster. En je hebt een panini broodje. Een prachtig en lux hotel. OTEL DARGAH. 2 persoons kamer 450 TL nog geen €25. Na het ontbijt zijn we om 9.00 naar de moskee gegaan. Naar de Tombe van: Hz. Mevlâna, Muhammed Celâl-Ed-Din Rûmi (k.s). Heel indrukwekkend. Mannen stonden te huilen bij de Tombe. Je moest plastic hoesjes om je schoenen doen. Daarna zijn we Nar-i Ask Art Gallery Cafe. Binnen rond gelopen. Zoveel afbeeldingen en dingen van Derwisj. We hadden wat vragen maar de meneer begreep het niet. Kon geen Engels. Hij belde zijn Zoon. Die kwam. Deze man moesten we hebben. We kregen onze oorkonde en een stempel op de oorkonde en in ons paspoort. Een hele vriendelijke en spirituelen jongeman. We staan op de foto met de oorkonde en stempel. Maar niet met hem. Jammer dat we daar niet aan hebben gedacht. We moesten opschieten om naar het vliegveld te gaan. Maar Annette en Jeannette zijn nog even bij winkeltjes gaan kijken. Annette zocht nog een sjaal voor haar haar in de kleuren blauw of paars. Ze is nog geslaagd op de valreep. Snel toilet en in de taxi naar de luchthaven van Konya. Tot heden is mijn gebit erdoor. Dat is nog een dingetje. Eenmaal onze tassen ingecheckt en dan koffie en een tosti. Daar waren we aan toe. Nog een leuk gesprek gehad met een Nederlandse vrouw. Om 13.45 konden we het vliegtuig in. Maar ander half uur vertraging. Maar de vlucht was prima. Met de trein naar Den Haag. De Zoon van Fred en Jeannette heeft ons opgehaald en thuis gebracht. Staat er een mooie bos bloemen van mijn broer en schoonzus. Helemaal geweldig. Dit is het einde van deze periode. Volgend jaar weer verder.

Van het dakterras van het restaurant hotel

Hier stond ik met mijn neus in de viooltjes

Sufitrail 23-05-22

Wat een begin van de dag. Eerst mijn blog aangepast. Ik was veel te moe om te schrijven gisteravond . Ik viel iedere keer in slaap. En kon niet goed denken. Om 8.00 voor het ontbijt. Sedat en ik ontmoette elkaar in de centrale hal. We liepen naar buiten en zagen ze zitten bij het restaurant. Ik dacht dat het een theehuis was. Bleek het later een fantastisch ontbijt te zijn. De eigenaar van het restaurant stond te dansen. Dat werkt aan stekelijk. Simet broodjes, jam, tamarinde pasta, olijven sla, peterselie, sla met rodekool tomaat, yogurt een soort gefrituurd rol met kaas en patatjes het kon haast niet op tafel staan. En natuurlijk thee. Toen we weg gingen had die man Turkse muziek opgezet. Fikri zei tegen die meneer dat ik kon dansen. We stonden met z’n alle te dansen kan je het voorstellen om ongeveer 9.00 ‘s’morgens. Ieder ging zijn eigen weg. Wij Fred Annette, Jeannette, Noëlle,Ismit (ik schrijf het goed Sigrit ) liepen rond langs winkeltjes. En hebben nog het een en ander gekocht. En streken neer op een terras met Turkse studenten die Engels studeerden. Ismit ging aan de hoofd van de tafel zitten. En had een leuk gesprek met ze. Op een gegeven ogenblik zaten we allemaal met elkaar te praten. En zijn met de studenten op de foto gegaan. En zijn we weer verder gegaan. We kwamen de andere ook tegen. We hadden een afspraak om met z’n alle op een speciale plek achter de moskee te komen voor een stempel. En weer op de foto met elkaar en de mevrouw van de stempel. Terug naar het hotel daar geproost met bier en Turkse wijn. En toen was de tijd daar om afscheid te nemen. Dat is heftig, om elkaar weer los te laten na 20 dagen intensief met elkaar op te trekken. Gelukkig hebben we nog de gezamenlijke app. En kunnen we ze volgen. Voor de groep ook even wennen zomaar vier minder. Gisteravond hadden we al met het avondeten toespraken. En nu hebben we Sedat en Iris bedankt hoe ze alles voor ons hebben geregeld. Fikri die altijd als taxi driver voor ons heen en weer reed. Voor bagage vervoer. Hoe alles in de auto ge stouwt werd met elkaar met passen en meten. Hoe we opgehaald werden als we onderweg stopte, waar ook, Fikri wist ons te vinden. En hoe we zelf als haring in een ton in de auto zaten. En hoe hij alles voor ons vertaalde in het Engels. En ook onze vertalers Gülay en Mehmet. En Sedat en Iris. En dat Mehmet ons behoede voor de honden onderweg. Het was prachtig om te zien hoe hij met de honden om kan gaan. Je zag hun staarten als propellers en kwispelen. Een mooi stel mensen. Hugo en Helene ook prachtige mensen en hun steentje bij droegen. Met Ismit daar kon je lekker mee lachen dan zei hij: Loesie how are you. Ik zei: I am fine. en Sam moest je al lachen om zijn harde lach. En probeerde iedereen aan het bier te krijgen. Noëlle we hebben gezellig samen en ook met Leni en ook met Annette wisselend met elkaar de kamer gedeeld. Met een te kleine taxi naar het bus station. Drie grote weekend tassen. Achterin met een spin vast gezet. En onze rugtassen op schoot. We hadden geen vertalers bij ons. Het kwam goed. Op de ticket stond dat de bus op nr 38 t/m 45 terminaal stond. Maar geen bus. Annette en Fred gingen op onderzoek uit. Stond de bus aan de hele andere kant. Dus stress en snel met onze bagage naar de bus. Reed 4 min te laat weg. Dus dat valt achteraf mee. De reis ging voorspoedig. Twee keer gestopt. We hadden onze schoenen uit gedaan. Maar dat mocht niet. We moesten ze weer aan doen. Ik heb nog even geslapen liggend op de bank. Met mijn hoofd op mijn tas. En natuurlijk aan mijn blog gewerkt. Fred zei dat we een grotere taxi moesten nemen. En dat is gelukt. Om 21.00 kwamen we aan bij het Hotel. We kregen thee. En ze brachten onze tassen naar de kamer. We zijn op zoek gegaan voor een oorkonde te krijgen. Dat hebben we niet gevonden.

Sufitrail 22-05-22 19.21km

Weer wat vergeten te melden van gisteren. We liepen onderweg, langs een boertje en stond met een bosje seringen in zijn hand en die kreeg ik. Zo, lief. En het rook zo lekker, ik stak iedere keer mijn neus in het bosje seringen. Iris had een leeg flesje. En daar de seringen in gedaan. En in mijn hand de hele weg gedragen. En nu vandaag: Onze koffer en tas moesten naar beneden. De lift deed het niet. De zware weekend tas moest toch naar beneden. Ik heb mij een bult gesjouwd. Van 2 hoog en nog een verdieping. Ik moest nog één trap zag Hugo mij sjouwen. En hij bood mij aan om de tas het laatste trap af te dragen. Maar dat wilde ik niet. Daar ben ik eigenwijs in. En toen ontbijten. Om 8.15 klaar staan voor de taxi. Er waren 2 taxi’s besteld. En ons naar het start punt gebracht. RIZAPASA. We kwamen een herder met kudde tegen. De herder wilde Jeannette ruilen voor 4 schapen. Fred zei: hij weet niet waar hij aan begint. De herder wees ons de weg. Het was een ander landschap als waar we eerder hadden gelopen. We kwamen in het dorp Filiz cay cezegl en hebben daar thee gedronken. Weer onze weg vervolgd. En kwamen in het dorp Uludere Köyü Muhterligi aan. Daar was het heel druk in het theehuis met mannen. Er was een gebed in de moskee. De mannen waste hun gezicht hand en armen en voeten voor ze de moskee in gingen. Bij ons aan tafel in het theehuis zat het dorps hoofd en zorgde voor een stempel. Ik ben mijn voeten gaan wassen. Dat is heerlijk als je branderige voeten hebt van het wandelen. We werden uitgenodigd om mee te eten. Het is een feest week in deze regio. En dan word je uitgenodigd voor een warme maaltijd. Dat begon toen de mannen uit de moskee kwamen. Alleen de mannen van het dorp gingen als eerst eten. En wij als groep mochten met hun mee eten. Het was heerlijk. Na het eten hebben we nog thee gedronken. En zagen de vrouwen op de trap staan wachten tot de mannen klaar weren. Onze tassen waren in het theehuis blijven staan tijdens het eten. En daarna onze route weer vervolgd. We waren goed uitgerust. Het was wel flink warmer geworden. Toen nog 8 km te gaan. Het ging voorspoedig. We liepen door open gebied. En zagen een kudde schapen rond een boom staan in de schaduw. Geen herder wel 7 honden die agressief op ons afkwamen. Mehmet gaf aan we moesten compact één groep bij elkaar blijven. Mehmet voorop. En sprak de honden aan. En wij moesten rustig door lopen. Daarna is Mehmet achter de groep gaan lopen om de honden in toom te houden. We kwamen na 19.21 km in Koy Finni aan Daar waren picknick banken op een rijtje. We zaten nog maar net en kwam de bus al aan. We reden weg en hebben Sam opgepikt in een ander dorp. Sam was weer zelf oppad geweest. Het was nog een aardige rit naar Eskisehir. Ik was inslaap gevallen in de bus. Eskisehir is een grote stad met moderne inwoners. We moesten in het Centum zijn en moesten nog een eindje wandelen. Een paar straten voor het hotel, stonden het personeel ons op te wachten. Om ons naar het hotel te begeleiden. Een prachtig sfeervol hotel. Eest onze paspoorten voor de inschrijving. Annette, Noëlle en ik kregen een eigen kamer. En mijn tassen werden naar de kamer gebracht. Daar heb ik een video gemaakt van mijn prachtige kamer. En die naar Chiel opgestuurd. Ik wilde net gaan douchen toen Jeannette voor de deur stond om te vragen of ik met haar een bier wilde delen. Mijn broek weer aangedaan. Daar zaten we dan in de centrale hal met z’n alle aan het bier. Ik ben mij lekker gaan douchen. Wat knap je daar van op. Het was intussen 19.00 uur. En gingen ergens eten. Daar moesten we wel een eindje voor lopen. Maar dan heb je ook wat. Een leuk restaurant met heerlijke gerechten. In het restaurant werden Annette, Jeannette, Fred en ik met kadootjes beladen met toespraak van Iris, Helene en Noëlle. Een ketting met een Libelle omdat ik veel foto’s hebt gemaakt van bloemen en bomen. Een ketting met een Sufi derwisj danser van Helene en Hugo. En een rood hartje ❤️ gehaakt met een Turks oog in het midden. Gehaakt door Noëlle , ik heb iedere avond haar zien haken. We hebben de kamer gedeeld. Na het eten terug. En naar de kamer gegaan. Het was onze laatste wandel dag. De laatste stappen van onze hele Sufi wandeling. En we moeten de wandeling nog af maken de volgende keer.

Sufitrail 21-05-22 15.km

Nou even een informatie. We hebben een toiletpot met aan de binnen rand een knop. En naast de pot een kraan. Als je iets meer dan een plas doet. Dan zet je de kraan open en dan komt er een straal op de plaats waar het moet komen. Dat is echt hygiënisch. En dat vertellen we aan elkaar als we hevig aan het klimmen zijn. En staan we bijna in ons broek te doen van het lachen. Nou even serieus. We kwamen in de eetzaal. En ze hadden een lange eettafel gemaakt. En weer lekkere verse broodjes op tafel. En het was weer heerlijk. Ismit en Gülay zijn niet meegegaan. Ze hebben een rustdag genomen. Onze vaste tijd weer vertrokken vanaf het hotel, Ayyildis om 8.00. De zon schijnt weer op zijn best. Nog even een vestje aan. We komen al snel bij de Moskee Ertugrul Gazi Tombe. Ik ben niet naar binnen gegaan. Ik had geen zin om mijn schoenen uit te doen. Ik had ze net aan. We moesten een aantal meters terug lopen om naar rechts langs de beek te lopen. Aan het einde van de weg. Stond twee mannen met technische dingen bezig te zijn. Dat heeft Fred zijn interesse en raakte aan de praat. Kon ik mijn vest uit doen. Ik kreeg het al warm. We moesten direct na het praatje met die mannen een brug over. En naar boven klimmen. De uitzichten zijn weer prachtig geweest. Het eerste dorp KILZISARAY zaten we bij een water basin. Kwam een man naar ons toe uit het dorp en gaf ons allemaal een hand. En nodigde ons uit voor de thee. Wij er naar toe. Hij had een tuinhuis. Binnen een aanrecht en oven. En buiten stond het water op een houtkacheltje. En daar boven op de thee. Want je krijgt half thee en half water. Zo zaten we heel gezellig met elkaar thee te drinken. En ze zijn heel trots dat wij op de thee zijn gekomen. Sedat en Mehmet praten met de vrouw en man en vertaald het dan voor ons en anders om. We moesten ook nog een tweede thee drinken. En zijn onze weg weer verder gegaan. We kwamen twee keer een kudde schapen met Schaapsherders tegen. En de honden die hun werk deden. Mehmet die honden fluisteraar is praat met ze. Ze kwispelden wel maar bleef op afstand. En keken constant naar de herder. De herders hebben geen tanden meer in hun mond. Het volgen de dorp Savcibey was een gebouw waar nette stoelen een keuken tafel stonden. En dat je daar eventueel kon slapen. De dorpshoofd kwam bij ons kijken en we kregen een stempel. Die kwamen ze brengen. We hebben daar zitten lunchen. Ik heb mijn fles aan het begin van de route laten staan toen ik mijn vest uit deed. Jammer maar Declathon heeft nog een hele boel van die flessen. En ik moet weer een nieuw hoesje maken. Onderweg lag er ook een onderkaak van een wolf. Heb ik meegenomen voor trofee in de tuin of als reserve als ik een ondergebit nodig hebt. Als laatste stop zijn we in een kleine moskee geweest. Hayriye village Moskee. Schattig klein moskeetje. Helemaal in het groen. We waren de enige in de moskee en hebben daar yoga oefeningen gedaan. En onze handen op de grond pinken en duimen tegen elkaar in een rondje. Weer heel bijzonder. Onze route weer vervolgd. Er werd gezegd nog 5 km. Maar al snel, stonden we in de schaduw zei Sedat, over 700 meter zijn we bij de grote weg. En worden we opgehaald. Ik zei, mag ik je omhelzen? Hoe zo zei Sedat. Omdat ik blij bent dat we er zijn, dat mag. Dus kreeg Sedat een hugh van mij. En inderdaad kwam Fikri er snel aan. We konden niet allemaal mee. Drie bleven er achter. Daar is een taxi voor gekomen. Bij het hotel aangekomen zijn Fikri en Noëlle en ik gaan kijken of mijn fles nog te vinden is. Nee. We wilden naar de Haman, gauw onze spullen gepakt. Komen we bij de Haman is het tot 17.00 voor vrouwen en daarna voor mannen. Dus we hebben ons voor niets op verheugd. Weer voor mannen. Ik was echt moe. Ik heb aan gegeven niet met de groep te eten. En ben met Jeannette en Noëlle gaan eten. En minder gegeten. We krijgen zulke grote borden met eten. We hebben sla en yoghurt genomen. Ze hadden geen linzensoep. Je krijgt overal linzensoep. En aan de overkant bij de patisserie heerlijke koffie met wat lekkers erbij. En dan komen ze vragen waar we vandaan komen. We maken overal vrienden. Behalve in de Haman

Kijk de honden hebben pinnen op hun hals band. Tegen de wolven die bijten in hun strot. Dat kan dan niet

In het gebouwtje met Noëlle. Op de achtergrond ATA Turk

Sufitrail 20-05-22 13.57

Laat gaan slapen en vroeg wakker. Ik heb het ochtend gebed niet gehoord. Ik lag in coma. Om 6.00 waren we wakker. En ons aangekleed. We gingen naar beneden. Er was nog niemand. Zijn we naar buiten gegaan want Fikri en Ismit zaten een 30 meter van het hotel aan de thee. Daar zijn we ook gaan zitten. We hadden een gezellig clubje en er kwamen er steeds meer bij om thee te drinken. En om 7.00 ontbijt. Het brood was oud. Maar Sadat en Mehmet hebben bij de bakker twee zakken verse broodjes gehaald. Gevuld met kaas en chocola en ronde ring broodjes met sesam, simitbroodjes. Ook voor de lunchpakket. Geen schaaltjes jam maar verpakte jam en smeer kaas. Om bij de lunch te dopen. Fred wil mijn ID kaart hebben en ook van Annette haar paspoort. Fred ging onze bus reserveren voor Maandag. En ging dat doen met Fikri. Fred ging niet mee lopen. Sedat zat ons te poezen dat we klaar moesten staan voor de taxi. Om naar KÜRE te gaan. Daar aan gekomen moest ik natuurlijk naar de WC. Ik weet ik ben een zeikerd. Er was een algemene toilet. Mannen en vrouwen, niet te geloven. Smerig, smerig gatver, overal op de rand en er naast. Ik hoefde ter plekken niet meer. Onderweg genoeg plek. Bij het theehuis kregen we nog een stempel. Een beetje discussiëren. Ik ben op de rand van de stoep gaan zitten om te mediteren. En toen zijn we begonnen naar boven te lopen naar de TOMB DURSUN FAKIB op de berg. Heel mooi en indrukwekkend. Toen we eruit kwamen was er ook een motor club. En zij wilde op de foto met ons. Sedat vertelde over de Sufitrail. Ze vonden het interessant vandaar die foto. Toen weer naar beneden en onze route vervolgen. Het was een hele constante klim omhoog. En het zonnetje was hot. We waren met ons vijven. Ismit, Jeannette, Iris, Sedat en ik. Ismit had het zwaar met het klimmen. Wij hadden ook haast geen schaduw. Bij een bocht werd er geroepen hier onder de bomen in de schaduw. Dat was Hugo en Helene. Lekker onder de boom ons brood opgegeten. We gingen daarna rustig naar beneden. En bij de grote weg bij een keramiektegel fabriek had Sadat een taxi besteld. We zijn eerst naar het theehuis gegaan voor de thee. De eerste groep was eral. Er was fruit gehaald en hebben fruit gegeten. Jeannette en ik zijn naar de Hamman geweest om te informeren welke tijd de vrouwen konden badderen. Nee dus het is Vrijdag vandaag. Dan gaan de mannen naar de moskee voor gebed. Een mannen dag. En kunnen zij de hele dag naar de Haman. Wij mogen morgen Zaterdag. Ze zijn al veel soepeler de mannen. Maar op vrijdag zijn de vrouwe niet welkom. Ik ben naar mijn kamer gegaan die ik deel met Noëlle. En lekker gaan douchen. Daar knap je van op. Even een uiltje geknapt. O ja voor we naar de kamer gingen hebben Noëlle, Jeannette en ik een ijsje gekocht en op een bankje voor de moskee op het plein opgegeten. Om 17.00 hadden we afgesproken om samen met elkaar op de foto te gaan in officiële kleding het was super gaaf. Er waren ook leuke winkeltjes. Sam kwam met een koffiemolen om koffiebonen te malen naar mij toe. Ik had het vanmorgen erover. Dat ik dat wil om een kop koffie te maken. Inplaats van de Nespressocups voor zwarte koffie. Sedat en Sam gingen mee. In dat zelfde winkeltje waren hele mooie ringen. Ik heb er één mij zelf kado gedaan. Een hele mooie. En echt zilver. Toen zijn we ons om gaan kleden voor de foto. Weer erg veel lol met het omkleden. Net of we uit een sprookje kwamen. Duizend en één nacht. Eerst alleen en als echtpaar. En naar een park gelopen om daar de groeps foto te maken. Na het hele gebeuren naar een restaurant dat was gereserveerd. Super lekker gegeten. Ik had aubergine met andere lekkere dingen. Veel te veel maar super lekker. Het zal niet mee vallen om thuis weer te koken na dat het zo op tafel voor je neer gezet wordt En het laatste stukje naar het hotel gewandeld Morgen misschien wel naar de Haman.

Sufitrail 19-05-22 24.04

Nou je gelooft het of niet. Om 7.00 ontbijt zoals iedere dag. Sadat is jarig vandaag. Even tussen door ook mijn broer Ruud is jarig. Maar nu het ontbijt. Gaan we zingen voor Sadat komt Iris en Hugo binnen in de eetzaal alle twee met een heerlijke taart en kaarsjes. Ik zag die oogjes weer glimmen. Dat had hij niet verwacht. Na de felicitaties en omhelzingen hadden we bij ons ontbijt die voor onze neus stond een flink stuk taart om 7.15. En het ging erin als koek. Met een kop koffie erbij. Om 8.32 zijn we vertrokken. Leni is vandaag terug naar huis gegaan. We hebben allemaal afscheid van haar genomen met een flinke hugh. Van uit ons hotel BILECIK zijn we met Leni naar het parkje waar in grote letters de naam van het plaatsje stond en de historische klok op de achtergrond daar hebben we een groeps foto gemaakt. Ik ben nog nooit zoveel model geweest voor een foto als in deze vakantie. Ik moest naar het toilet. Maar kon geen toilet vind. Ben ik de achter kant van de klok gaan bekijken. Leni was in tussen vertrokken. En wij zijn ook vertrokken naar het park van de Skeikh Edebali park. Het was zo mooi een hele lange wand met belangrijke Turkish Sultans en prachtige voorstellingen tegel, mozaïek en foto’s van sultans uit de historische tijd. En er was ook jaren geleden een aard verschuiving geweest. Daar zijn we overheen geklauterd. En nog een bezoek gebracht met hoofddoek zonder schoenen …….Daarna zijn we het park uit gelopen en onze route begonnen. Het weer was bewolkt dus niet zo warm gelukkig. We moesten zelfs een vest aan. Mooie wolken luchten en vergezichten kwamen we bij het bus station aan in OTOGAR. Vandaar moet Leni ‘s middags ook vertrekken. Daar hebben we koffie gedronken. Prachtig gebouw. En weer in de benen. Met een mooie omgeving. Mehmet plukte van de bomen meikersen. Volgen Mehmet waren ze nog niet helemaal rijp. Maar ze smaakte heerlijk. Iedere keer plukten hij een handvol en deelde uit. Mehmet vertelde dat langs de kant van de weg mosterd zaad stond. Wij dachten koolzaad. Maar als er een omheining staat is het koolzaad bij de boer. Koolzaad wordt koolzaad olie voor consumptie gemaakt en brandstof voor de traktor. Zo kwamen we aan in YENIKOY. Daar hebben we een stop gehad. Zijn we doorgelopen over redelijk goede paden. Ongemerkt, nou ja we raakte behoorlijk vermoeid. Zijn Jeannette,Iris en ik na te liften met een traktor mee gereden. Waar al twee vrouwen zaten van plaatselijke bevolking. Bleek twee zussen te zijn. Het was toch nog ongeveer anderhalve km. Naar het plaatsje KÜRE. Daar was Hugo al en Fikri was er ook. Na de thee stond een taxi klaar om ons naar het nieuwe hotel te brengen in SOGÜT. Annette, Helene, Ismit en Mehmet zijn door Fikri opgehaald en naar het hotel gebracht. Ingeschreven bij het hotel. Het was al 18.30 en om 19.00 gingen we eten. Ik ben snel naar mijn kamer gegaan waar ik de kamer met Noëlle deel en gedoucht Schoon gaan eten. Tijdens het eten was er een toespraak voor Sadat vanwege zijn verjaardag. Hij kreeg een prachtige Turkse hoed. Het stond hem heel goed. Dat hadden de dames goed gedaan. Weer heerlijk gegeten. Turkse pizza. En naar onze kamer gegaan. Annette zou ook bij ons op de kamer slapen maar zij heeft de bruidsuite. Ik vroeg of we een leuke turkseman konden sturen. Ze had toch plaats zat. Je zit niet voor niets in de bruidsuite. Mijn broer gebeld voor zijn verjaardag. Zo is deze avontuurlijke dag ook weer om.

Sufitrail 18-05-22. 14.13 km

We lagen om 6.00 nog in coma. Gauw uit bed om onze koffer en rugtas beneden te brengen. Aankleden en het gaat heel goed met 4 vrouwen de toilet kamer te gebruiken. We houden echt rekening met elkaar. Weer een heerlijk ontbijt. Ik ging samen met Linda in de auto naar VEZIRHAN. Linda wist niet waar Fikri was met Leni. Ik zag de Sufi auto staan en ook Fikri en Leni. En niet lang erna kwam de rest. We gingen gelijk weg maar ik moest naar het toilet. Dat was aan de over kant van de weg. Daar had je een vrachtwagen parking. Fikri ging met mij mee om de weg te wijzen. En zijn gestart. Al gauw gingen we klimmen. Het was behoorlijk klimmen maar erg mooi. We zijn net berggeiten. Ik heb weer mooie bloemen gefotografeerd. Ik lijk wel biologisch. Na het klauteren kwamen we aan bij de moskee daar kan je naar de plee. Ben je net geweest ga je verder als een beest. ( berggeit ) ZOBRAN een klein dorp. Daar streken we neer. Daar was Leni gebracht door Fikri. Zei kon niet tegen de berg op klimmen dat is te zwaar voor haar. Dus ging Leni mee met ons vanaf ZOBRAN. Maar het was voor haar nog te zwaar. Zij was niet ingelopen zoals wij. Het was heel warm rond de 30 graden. En ze ging langzaam naar boven. Noëlle en ik zijn in de buurt gebleven. En Sadat had Fikri voor Leni geregeld dat hij haar op kwam halen. Leni heeft Noëlle en ik verteld dat ze morgen terug naar huis gaat. Het is te zwaar voor haar. En verder heeft ze het op de app gezet. Ze gaat met de bus naar huis. Ze woont in Turkije: Mahmutlar. Ik ga haar missen. Ze is zo een gek mens. We lachen wat af. We zitten nu ook met elkaar op de kamer. Nadat Leni is opgehaald door Fikri met de auto moesten we naar het volgende dorp wandelen. KUYUBSI. Dat was eigenlijk verder dan we dachten. Daar zaten ze in het gras. Er was fruit en Ayan gehaald. O ja toen Leni de laatste meters aan het klimmen was stond er een grote op een wei een water reservoir. Van die grote rechthoekige bassins. Jeannette, Noëlle en ik zijn erin gaan staan. Het water kwam nog net niet tot mijn lies. Mijn pijpen waren zeiknat maar dat was niet erg. Een heerlijke verkoeling. Ze waren ook weer zo droog, zo warm was het. Je hoorde het nog net niet sissen. Na de break zijn we in de auto van Fikri gepropt. We zaten er buiten Fikri met z’n zessen in. Ik met Noëlle in de achter bak. Wel lachen, we lijken net een stelletje pubers. We zijn voor het Hotel Grand Hotel, Belekoma in Belecik. Daar ons ingeschreven met paspoort. Even later stopte er twee taxi’s en kwam de rest. Er was een kontakt persoon om ons te helpen. En deed voor ons het woord bij de receptie. Heerlijk gegeten en morgen weer gezond op. En verkassen.

Hier werd er geslapen en voor de kamelen gezorgd

Sufitrail 17-05-22 14.30 km

Om eerst met Linda te beginnen. Zij was in een onoplettend moment haar portemonnee kwijt geraakt. Ze had het eerst niet in de gaten. Ze schok natuurlijk en is haar ronde terug gelopen. Het op de Sufi app gezet en Mehmet heeft de portemonnee gevonden voor de deur van het hotel. Al haar papieren zaten erin. Ze had geluk dat alles weer goed kwam. Ik stond vanmorgen voor de spiegel en zag dat ik mijn fluitje nog om had. Je draagt het de hele dag dat je het vergeet af te doen. Ons ontbijt was goed verzorgd en heerlijk. Ik had weer een bak met yoghurt meegenomen. En zelf banaan die ik van Leni had gehad geprakt met nootjes heerlijk. Om 8.00 gestart met wandelen. We waren net uit het dorp. OSMANELI lag er water op de weg wat modder. Ik vroeg aan Fred of ik hem moest dragen met z’n nieuwe gepoetste schoenen. Het was erg mooi onderweg. Ik heb via Google planten gefotografeerd en daar op informatie gekregen hoe ze heten. Er groeid ook tijm en Salie. Gegeven ogenblik werd het landschap grillig en moesten over de rotsen klauteren en klimmen. Als het te hoog was werd ik aan mijn hand omhoog getrokken. Maar wel heel leuk. Beter dan van de week in het bos. Dat was een beetje erg gevaarlijk. In het volgende dorp GÜNÜÖREN. Daar bij de moskee waren picknick banken en hebben daar onze lunch opgegeten. En eerst onze voeten gewassen bij de moskee. Ik moest eerst naar het toilet. Bij de toilet was het vol begroeid met stekel planten. Het toilet zelf was ook niet even fris. Ik ben maar tussen de stekel bosjes gaan zitten. Ik zag bij de moskee een heel klein vijgenboompje. Ik geprobeerd eruit te krijgen ook Mehmet heeft het geprobeerd. Het lukte niet. Het boompje heeft zichzelf gered. Het zat te diep. We klimmen omhoog en omlaag. Zei ik. Hoe bijzonder het is om daar te lopen. En dat je in de hoedanigheid bent om dat te kunnen en mogen doen. Daar ben ik heel dankbaar voor. Na dit dorp en weer een eind gelopen kwamen we bij een aquaduct. Dat was nieuw, daar door moesten we van ons lijntje, route af. Op het aquaduct stond de naam van het dorp. BAYIRKÖY. Daar hebben we op een leuk terras gezeten met thee, koffie, limonade en een lekkere tosti. Met een standbeeld van Ataturk. Wie met de bus terug wilde naar het hotel kon daar op de bus stappen. En de die hards gingen door. Ik vond het welletjes Jeannette, Fred, Noëlle, Gülay, Ismet en ik zijn met de bus terug naar het hotel gegaan. Heerlijk gedoucht want je zweet als een otter. Ik was behoorlijk moe en ben even een poosje op bed gaan liggen. Ik ben toch even van de wereld geweest . Daarna zijn Jeannette, Noëlle en ik bij het winkeltje aan de overkant gaan kijken. Ik heb niets gekocht. Gülay kwam naar buiten uit een theehuis en vroeg of we wat kwamen drinken. Ik ben even fruit gaan halen en ook gegaan. Om 19.15 zijn we naar een gezellig restaurant gegaan en heerlijk gegeten. En morgen weer verkassen.

Deze kaartjes komen van espritduchemin. Van Huberts en Arno. Ik heb daar ook in de herberg gelogeerd.

Plantjes en bloemen fotograferen voor info

Sufitrail 16-05-22 15.80 km

Mijn verhaal had ik al geschreven maar drukte op de verkeerde knop. Alles verwijderd. 😖 Vanmorgen was het al vroeg heel bedrijvig in onze kamer. Gülay heeft het heel koud gehad. Dat geloof ik. Ze lag op een luchtbedje en een kale dekbed over haar heen. Noëlle heeft een deken over haar heen gelegt. Kon ze nog even warm worden. Onze rugtas en koffers bij de auto neer gezet en laag bij de grond gaan ontbijten. Het was heerlijk met een eigen gemaakte tomaten tappenade. Lunchpakket gemaakt. En afscheid genomen, bedankt voor de gastvrijheid. Ze hebben ons uitgezwaaid uit het dorp BEREKET . Om 8.00 vertrokken. Prachtige vergezichten. We hadden trek in koffie. In het volgende dorp werd er gezegd. Het volgende dorp was letterlijk uitgestorven. Er stonden alleen ingestorte huizen. Het zou een honden dorp zijn. Haast geen hond te zien, letterlijk en figuurlijk. AKÇAPINAR. Het volgende dorp was ook geen koffie maar wel thee van de plaatselijke vrouwen van het dorp. DÜZMESE. Ze zijn zo vriendelijk en belangstellend. Gülay vertaald alles voor ons. Weer verder door de prachtige natuur maar behoorlijk warm. De zon Brande op mijn rug. Gelukkig was ik goed ingesmeerd. We hadden al aardig een tijd gelopen. Groep een had het voor gezien. En zijn naar de grote weg gelopen en opgehaald door Fikri. Jeannette en ik hebben een schaduw plek gezocht om ons brood en fruit op te eten. En er was nog een groep voor ons. We waren weer gaan lopen zeg ik tegen Jeannette waar is je wandelstok. Had ze vergeten. Wij terug z’n 400 meter langs de akkers Jeannette had Sadat doorgegeven dat wij even terug moesten. Sadat zei, ga ook maar naar de grote weg want we komen niet verder. Er was een behoorlijk stromende beek. Sam is er wel doorheen gegaan. Hij is lang en het water kwam tot zijn liezen. Een maal op de grote weg kwam Ikri ons tegemoet met de auto. We vonden het genoeg en zijn bij Ikri in de auto gestapt. Hij heeft ons naar het hotel gebracht. Een nieuw hotel. BUTIK OTEL. Daar ons ingeschreven en naar het theehuis gegaan die Fikri heeft aangewezen. Daar zaten de andere ook. De tafel langer gemaakt en mijn eerste koffie gedronken. Daar zat ook een schoenenpoetser. Voor 1 euro kon je je schoenen laten poetsen. Behalve van mij en Jeannette niet liepen ze allemaal met gepoetste schoenen. Fred en Sigrit zijn naar de kapper geweest. Gülay en Leni hun haar laten wassen, knippen en invlechten. Voor Gülay naar de kapper ging is ze eerst met Jeannette en mij naar een winkel geweest voor schub handschoenen voor alle dames. Ze vonden het leuk Toen gedoucht en kleding gewassen. Jeannette en ik hadden iets speciaals te doen en zijn samen boodschappen wezen doen. Om 18.30 verzamelen voor de dinner. Een paar straten verderop. Een lange tafel gemaakt de boel verbouwd. Gingen we weg. Ze hadden niet uit gebreid eten. Gingen we met twee auto’s 800 meter ergens anders heen. Ik vond het gênant dat we daar weg gingen. Het restaurant waar we hebben gegeten was heel lekker. De mensen die van vlees houden hebben hun hart op kunnen halen. Ik had een heerlijke salade met yoghurt en olijven. Ik kreeg van Sam een klein biertje. Ik vind die blikken te groot. Vanmiddag kwam Sigrit een blik brengen van Sam. Hij had via de app gevraagd of we een bier wilde. Ik had niets gezien. Ik zei dat ik niets had besteld. Maar Annette wel. We zitten met 4 meiden op de kamer. Annette en Noëlle, en Leni en ik. En nu ga ik slapen.

Het ontbijt laag bij de grond met Sam een selfie

Deze man met baard gefotografeerd voor mijn zoon. Hij heeft ook een lange baard

Sufitrail 15-05-22

Ik ben iets heel belangrijks vergeten. Gisteren kwamen we terug en Gülay gaf de dames allemaal een mooi armbandje met een beschermd symbool als aandenken aan haar. Ze zei dan denken jullie nog eens aan ons. Zonder twijfel. Onze koffers en rugtas bij de auto neergezet. En weer een heerlijk ontbijt. We helpen met elkaar de ontbijt tafel dekken. Om 8.30 zijn voor goed van deze prachtige plek vertrokken. En afscheid van Sufi Woefie. En ook van yunus en zijn moeder. Dat was z’n aller aardigste vrouw. We staan met haar op de foto. We hebben haar stevig omhelst. Er stond tranen in haar ogen toen we vertrokken met het busje. In Iznik waren Hugo en Helene. We hebben eerst koffie gedronken. Dat vond niet iedereen een goed idee. Maar toch met z’n alle koffie gedronken. Kon ik en andere nog even naar het toilet. Fred wilde geld hebben voor de pot. Hugo zei: we zien elkaar nog maar net en ik wordt alweer geplukt. En toen zijn we gestart om 10.00. Het was al aardig warm. En om ongeveer 12.00 kwamen we aan in Çamdibi. Daar stond een mooie tafel voor ons gedekt. Met olijven zwart en groene, olijfolie, tomaten,komkommer, brood. En verschillende gedroogd fruit. We hadden er thee bij. Verschillende soorten olijfolie. Dat kwam van de boeren uit de omgeving. Het was echt te proeven van het verschil uit de supermarkt. Ze hadden een winkeltje aan huis. Ik heb er olijfzeep gekocht voor de Hamman en en gedroogde kersen. We kregen een info praatje over de producten. Daarna weer verder met de wandeling. Ik denk dat het 3 kwartier later was dat we bij een boeren familie weer allemaal thee kregen en er stonden ook lekkeren dingen op tafel. O,ja eerder op de dag reed er een jongedame met haar tante op de scooter voorbij en stopte. En vroeg waar we vandaan kwamen en lieten een zakje lente pruimen zien. En vroeg of we wilde proeven. Ze was erg aardig en vertelde dat het haar tante was die achterop zat. Ze kwam wel 4 keer voorbij. En zei via de vertaal app. Take care of you. You the same. Na de thee van de boer weer verder het was ook behoorlijk warm geworden. We kwamen bij het bos. En er moest een pad gekapt worden. Het was zo trikkie. Aan de rand van de afgrond. De grond was niet stevig. We zijn terug gegaan. We vonden het heel gevaarlijk. Dat is niet de bedoeling van de tocht. Als er wat gebeurd brengt het ook een domper op de vakantie. Maar we moesten een andere weg zoeken om weer op de track te komen. Er werd gediscussieerd over welke kant op. Te veel kapteinen op het schip. Zo was er een groepje toch door het bos. Een groepje naar links en wij naar recht. Ik was met Iris en Jeannette. Uit eindelijk kwamen we allemaal in het dorpje aan Kaynarca. Daar thee gedronken. En ik was bij de eerste groep die naar de nieuwe slaap adres ging. Het dorp Bereket. Ze zaten met drie op de achterbank één voorin en ik in de laat ruimte. Ik zat wel krap maar ik was de kleinste. En ik wilde zelf. Bij ons nieuwe slaap adres bij een boeren familie. Twee echtparen twee zonen één schoondochter en een kleindochter. We gingen eerst eten. Ronde lage tafel op de grond zitten. En met Zes personen om de tafel. Er waren drie tafels. En douchen in het toilet met koud water een emmer en een kan en een slang. We waren na het douchen als herboren. Er zijn 3 tenten. De rest slaapt op bedbanken. En Külay slaapt hier op de grond. En we hebben veel lol.